‘Saskia wenst u allen een positief en sprankelend 2022’
De voorkant van het boekje
De uitreiking van het eerste exemplaar aan buurtbewoners
Delen is Liefff
Het in eigen beheer uitgegeven boekje: Delen is Liefff geeft een tijdsbeeld van de coronatijd in de wijk Nieuw Middelburg. Saskia Koopman heeft van januari 2020 tot maart 2021 verschillende verrassende ontmoetingen beschreven. Zij heeft het boekje geïllustreerd met kleine aquarelletjes.
Het eerste exemplaar heeft ze 26 november aangeboden aan Vincent en Esther de Leeuw, de beheerders van de Facebookpagina van Nieuw Middelburg.
Het boekje is verkrijgbaar bij Boekhandel de Drukkery in Middeburg of door het sturen van een mail naar Saskia: sebkoopman@yahoo.com.
Kosten 7,50 excl. porto.
Januari 2020
Het begon met pompoensoep
De verscherpte lockdown is drie weken geleden afgekondigd in de persconferentie met Mark Rutte en Bruno Bruins.
Het zat er aan te komen…in Italië is het al een drama. Ziekenhuizen kunnen het niet aan, er dreigt een ‘zwart ‘ scenario.
Eerst leek het nog een ver-van-mijn-bed show, maar de eerste besmettingsgolf is in carnaval vierend Brabant gesignaleerd. Het virus springt over van mens op mens. Daarom mogen we geen handen meer schudden en moeten we op anderhalve meter afstand van elkaar blijven. En veelvuldig handen wassen. Er worden instructiefilmpjes op tv en internet gezet hóe je je handen dienst te wassen. Het coronavirus was je er blijkbaar niet zómaar af…
Eerst doen we er nog wat lacherig over. Hans en ik geven nog steeds tangoles, na de les kijken een paar van onze leerlingen met hun hoofden dicht bij elkaar, naar zo’n humoristisch handenwas filmpje op de telefoon van de leerlingen. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij. Moeten ze niet meer afstand nemen? Ik zeg er wat van en voel me een politieagent…
Een paar dagen later moeten we alle activiteiten stoppen! Geen salons meer, geen lessen. Overigens geldt dat voor zo’n beetje de hele wereld. Spanje gaat in volledige lockdown. Mensen zingen elkaar toe vanaf hun balkon.
Ik zit al lang op Facebook, maar in deze tijd blijkt het voor mij een reddingsboei te zijn:
Contact met de wereld, nu deze zo op slot zit.
De levendige Facebookgroep van Nieuw-Middelburg, het wijkje waar ik met veel plezier woon brengt mij de nodige verrassingen.
Een jonge vrouw heeft een bericht geplaatst:
‘Wie kan ik een plezier doen met pompoensoep? Ik heb te veel gekookt en mijn vriezer zit vol’
Nou, daar ben ik toevallig dol op…
Kan ik dat zomaar ontvangen?
Van iemand die ik niet ken?
Wie weet zit ze er financieel niet zo goed voor… Dat gaat allemaal door me heen.
Tenslotte antwoord ik: ‘Nou gráág’ Vervolgens communiceren we d.m.v. persoonlijke berichtjes, om haar adresgegevens te beschermen.
Ze vraagt of ik zelf een bakje meeneem. Vanuit het ‘voor wat hoort wat principe’ zet ik voor haar in het bakje een blikje runder knakworstjes.
Als ik ’s avonds met smaak haar soepje op zit te lepelen, maak ik een foto van het kommetje soep en stuur deze naar haar op met de tekst: ‘Je soep is héérlijk!’
‘O, gelukkig’ antwoordt ze.
Ik merk dat het niet alleen de soep is die me verwarmt. De hele transactie van begin tot eind komt mij als een weldaad over.